گالری عکس و کلیپ, گزیده یادداشت ها, گفتگو ها

چرا بجای نشان دادن مرگ، زندگی را ثبت نمی‌کنی؟ داستان اقثصاددانی که عکاسی را برگزید و اکنون درخت می‌کارد.

1 هفته قبل

67 بازدید

7 دقیقه (زمان مطالعه)

افزودن دیدگاه

زندکی سالگادو عکاس برزیلی، اقتصاددانی ‌که به عکاسی صحنه های مهیب انسانی روی آورد ....

🎄

سالگادو در گفتگو با گاردین لحظه علاقمند شدن به عکاسی را به یاد می‌اورد: “من عکاسی را کاملاً تصادفی کشف کردم. همسرم معمار است. زمانی که ما جوان بودیم و در پاریس زندگی می‌کردیم، او دوربینی خرید تا از ساختمان‌ها عکس بگیرد. برای اولین بار، از طریق لنز دوربین نگاه کردم و یکباره عکاسی شروع به هجوم به زندگی من کرد. من دکترای خود را در اقتصاد تمام کردم و اقتصاددان شدم، اما دوربین ده برابر بیشتر به من لذت داد. بله من یک اقتصاددان سابق هستم و هرگز برای یادگیری عکاسی به دانشکده عکاسی نرفتم.”

او و همسرش عضو یک گروه چپ انقلابی بودند؛ با افزایش آزار و اذیت سیاسی تحت دیکتاتوری نظامی‌برزیل (در سال‌های ۱۹۶۴-۱۹۸۵) تصمیم گرفتند کشورشان را به مقصد پاریس ترک کنند.

در اواخر دهه ۱۹۹۰، سباستیائو سالگادو (Sebastião Salgado) عکاس مشهور برزیلی، پس از سالها مستند سازی از فجایع انسانی و زیست محیطی در سراسر جهان، به زادگاهش در ایالت میناس گرایس برزیل بازگشت. آنچه دید، قلبش را شکست. جنگلهای سرسبز کودونتس، که روزی مملو از درختان بود، به بیابانی خشک و بی جان تبدیل شده بود. این صحنه تلخ، جرقه یک رویای بزرگ را زد؛ احیای جنگلهای از دست رفته.

او دکترای اقتصاد دارد و در دهه ۱۹۷۰ برای سازمان بین المللی قهوه به سراسر جهان سفر می‌کرد. عکاسی را در سال ۱۹۷۳ در پاریس آغاز کرد. چندین کتاب از جمله Workers, Terra and Africa منتشر کرده است. اکنون احساس می‌کند زمان بازنشستگی اش فرا رسیده و باید به ویرایش آرشیو خود بپردازد که حاوی بیش از ۵۰۰۰۰۰ تصویر است.

سباستیائو سالگادو، عکاس سرشناس برزیلی، در دهه ۱۹۹۰ پس از سالها مستندسازی وقایع تلخی مانند قحطی در ساحل عاج، چاه‌‌‌های نفت کویت که در اتش می‌سوخت، نسل کشی رواندا و مرگ و میر کارگران معدن طلای سرادو در برزیل، دچار فرسودگی شدید روحی شد.

در مصاحبه با گاردین (۲۰۱۴) میگوید: “دیگر به انسانها اعتقاد نداشتم. آنچه دیده بودم، مرا متقاعد کرده بود که گونه انسان محکوم به نابودی است. روح من بیمار شده بود.”

چاه‌‌‌های آتش گرفته کویت پس از تهاجم ارتش عراق به کویت

دوستان به او هشدار دادند که ادامه این مسیر ممکن است به افسردگی حاد یا حتی خودکشی بیانجامد.

در اوج این بحران، همسرش لیلا دلوئیز وانیک او را متقاعد کرد به زادگاهش در ایالت میناس گرایس برود.

«برای نجات خودت، باید به جایی بروی که زندگی دوباره آغاز میشود: طبیعت.»

این جمله نقطه عطفی در زندگی سالگادو بود. «لیلا به من گفت: چرا به جای نشان دادن مرگ، زندگی را ثبت نمیکنی؟ چرا جنگل‌‌‌های نابودشده زادگاه مان را احیا نمیکنی؟»

سالگادو به همراه همسرش، لیلا دلوئیز وانیک، در سال ۱۹۹۸ «موسسه ترا» (Instituto Terra) را تأسیس کرد تا این رویا را به واقعیت تبدیل کند. اما این مسیر ۲۰ ساله، پر از چالش‌ها و ناامیدی‌ها بود، تا اینکه همکاری با بانک توسعه آلمان (KfW) و سازمانهای بین المللی، نقطه عطفی در این داستان پرفرازونشیب ایجاد کرد.

Lélia Deluiz Wanick Salgado und Sebastião Salgado

انها بلافاصله به آموزش تکنسین‌‌‌های روستایی و کاشت میلیون‌ها درخت پرداختند. او در مصاحبه با گاردین با اشتیاق می‌گوید: “ما با نهالستانی با ۲۵۰۰۰ درخت شروع کردیم، سپس به ۱۲۵۰۰۰ رسید. امروز نهالستان ما برای ۵۵۰۰۰۰ درخت در سال [فضا] دارد و سال آینده آن را به ۲ میلیون درخت خواهیم رساند.

🔵 ۲۰ سال مبارزه با ناامیدی

سالگادو و لیلا در آغاز راه، با موانع بزرگی روبه رو بودند. اول اینکه حدود ۰.۵٪ از جنگل‌‌‌های آتلانتیک در برزیل باقی مانده بود.

Kühe weiden auf einer Fläche in Aimorés, Der Bedarf an Weideflächen ist oft der Grund für die Rodung der Bäume

کمبود منابع مالی، هزینه‌‌‌های کاشت درخت، احیای خاک و آموزش جوامع محلی بسیار سنگین بود.

دردناک تر از دو مانع بالا بی اعتمادی مردم محلی و کشاورزان و مالکان زمین‌ها به پروژه‌‌‌های زیست محیطی بود انها به چنین پروژه هایی اعتماد نداشتند.

Lélia Deluiz Wanick Salgado und Sebastião Salgado am Aussichtspunkt des Instituto Terra

با این حال، این زوج بی پروا، با استفاده از سرمایه شخصی و جذب کمکهای محدود، موفق شدند در دو دهه، بیش از یک میلیون درخت در منطقه بکارند و ۷۰۰ هکتار از اراضی خشک شده را به جنگل بازگردانند. این تنها بخش کوچکی از آرزوی آنها بود. سالگادو میگوید: «ما به تنهایی نمیتوانستیم این جنگ را ببریم. نیاز به یک همکار قدرتمند داشتیم.»

🔵 ورود KfW؛ نقطه عطف همکاریها

در سال ۲۰۱۸، بانک KfW با هدف گسترش تعهدات زیست محیطی آلمان، وارد همکاری با موسسه ترا شد. این بانک با اختصاص وام ۱۰۰ میلیون یورویی به پروژه‌‌‌های احیای جنگلهای آتلانتیک، آمازون و سرادو، امکان کاشت ۱۰۰ هزار هکتار جنگل جدید را فراهم کرد.

Sebastião Salgadoauf an einer alten Palme

با همکاری WWF، سیستمهای نظارت پیشرفته و آموزش جوامع محلی اجرایی شد و با ایجاد اعتماد و جلب مشارکت مالکان بزرگ زمین، مقاومتهای محلی کاهش یافت.

دکتر یوآخیم ناگل، از هیئت مدیره KfW، گفت: «ما نه تنها به دنبال کاشت درخت بودیم، بلکه می‌خواستیم اکوسیستمی‌پایدار بسازیم که هم محیط زیست و هم معیشت مردم را نجات دهد.»

🔵 دستاوردها؛ تولد دوباره جنگل

امروز، پس از دو دهه تلاش بی وقفه، نتایج چشمگیر به چشم می‌ایند. احیای ۱۰۰ هزار هکتار یک هدف اجرایی بزرگ بود. تا سال ۲۰۲۳، بخش عمده ای از جنگلهای آتلانتیک با کمک KfW بازسازی شد. گونه‌‌‌های در معرض انقراض مانند جگوار و میمونهای طلایی به منطقه بازگشتند.

Rafael, der Enkel von Joao Honorato Mungia schaut aus dem Fenster

به تأثیر اجتماعی هم باید اشاره شود که حدود ۱۰۰ هزار خانواده روستایی از طریق پروژه‌‌‌های پایدار WWF و KfW، به کشاورزی سازگار با محیط زیست روی آوردند.

سالگادو با نگاه به جنگل‌‌‌های احیاشده میگوید: «این درختان ثابت میکنند که ویرانی‌‌‌های انسان، برگشت پذیر است. ما با همکاری KfW، نهال امید کاشتیم.»

🚩درسهایی برای آینده

در این موفقیت، سه عامل اصلی دیده میشود.

۱. پایداری تعهد سالگادو و لیلا، علیرغم ناامیدی ها، هرگز از هدفشان دست نکشیدند.

۲. همکاری فرامرزی KfW نشان داد که نهادهای مالی میتوانند نقشی فراتر از وام دهی داشته باشند.

۳. ادغام محیط زیست و جامعه؛ پروژه‌ها تنها روی درختان متمرکز نبودند، بلکه زندگی مردم محلی را متحول کرد.

داستان سباستیائو سالگادو و بانک KfW، نمونه ای تابناک از قدرت همکاری بین «اراده فردی» و «پشتیبانی نهادی» است. این پروژه ثابت کرد که حتی بلندپروازانه ترین رویاها – مانند بازگرداندن جنگلهای مرده به زندگی – با پشتکار، امکانپذیر است. امروز، برزیل نه تنها به کاهش ۸۰ درصدی نابودی آمازون دست یافته، بلکه به الگویی جهانی برای احیای اکوسیستم تبدیل شده است. همانطور که لیلا وانیک میگوید: «ما زمین را از اجدادمان به ارث نبردیم، بلکه آن را از فرزندانمان قرض گرفته ایم.»

یادداشت ها

۱_ بانک kfw بانک توسعه ای دولتی آلمان است که در سال ۱۹۴۸ و با هدف بازسازی اقتصاد آلمان پس از جنگ جهانی دوم تأسیس شد. این بانک به عنوان بازوی مالی دولت آلمان، در حال حاضر یکی از بزرگترین بانک‌‌‌های توسعه ای جهان محسوب میشود و نقش کلیدی در پیشبرد پروژه‌‌‌های اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی در آلمان و سطح بین المللی ایفا میکند.

۲_ دولت آلمان سالانه حدود ۱.۵ میلیارد یورو به KfW برای پروژه‌‌‌های اقلیمی‌اختصاص میدهد.

۳_ پروژه‌‌‌های KfW باعث ایجاد بازارهای جدید برای فناوری‌‌‌های آلمانی (مثل توربینهای بادی زیمنس) میشود که سود آن به اقتصاد کلان آلمان برمیگردد.

۴_ وام‌‌‌های زیست محیطی KfW معمولاً با نرخ بهره ۰.۱٪ تا ۱٪ ارائه می‌شود (در مقایسه با نرخ بازار که ۴٪ تا ۶٪ است).

منابع

– گزارشهای سالانه موسسه ترا (۲۰۲۳)

– دادههای مالی KfW و WWF

– مصاحبه‌‌‌های سباستیائو سالگادو در رویدادهای زیست محیطی

https://www.worldwildlife.org/places/amazon

https://www.kfw.de/nachhaltigkeit/About-KfW/Sustainability

https://www.kfw.de/About-KfW/F%C3%B6rderauftrag-und-Geschichte/Geschichte-der-KfW/#:~:text=Since%20it%20was%20founded%20in,in%20loans%20over%20seven%20decades.

grok.com

TED, “Sebastião Salgado: The Silent Drama of Photography,” www.ted.com, May 2013